31 december 2017
Vandaag begint ons 6 weken durende avontuur in Indonesië. Rond 16.00 uur vliegen we met Garuda Indonesia rechtstreeks op Jakarta. We besloten de trein van 12.45 uur te pakken. Echter door wat inpakproblemen van Hester moesten we op het laatste moment Slakkie inschakelen om ons naar Schiphol te brengen. Wat een vriend!
Voor ons dus geen vuurwerk dit jaar, maar wellicht wel champagne. Rond middernacht plaatselijke tijd vlogen we ongeveer boven Dubai. Echter sliep zo goed als iedereen in het vliegtuig. De mensen die wel wakker waren werden getrakteerd op een muffin. Hester sliep al uren, dus voor haar geen muffin. Later kreeg ik te horen dat ik ook de helft had kunnen bewaren ;-)

Op 1 januari 2018 11.00 uur plaatselijke tijd landen we na 13 uur vliegen in Jakarta. Het tijdsverschil met Indonesië is 6 uur. 3,5 uur later vliegen we terug naar Banda Aceh in Sumatra, waar we op de heenweg na zo'n 10 uur al over heen vlogen ;-)
Helaas zijn er geen directe vluchten vanuit Schiphol naar Sumatra. Vandaar dat we om 14.30 uur met Batik Air onze weg vervolgden om rond 17.30 uur aan te komen in Banda Aceh. In Banda Aceh geldt de Sharia wetgeving. Dit houdt onder andere in dat vrouwen verplicht gesluierd rondlopen en dat alcohol strikt verboden is.
Op de eerste avond dachten we simpel en snel ergens te gaan eten. Echter ontmoeten we 'Daddy' bij ons hotel 'My Home', die ons uitnodigde voor het eten. Aangezien het spoelde van de lucht leek een lift ons wel makkelijk. Vervolgens kwamen we terecht bij de landroverclub van Jakarta, die naar het meest westelijke punt van Indonesie reisden, ook wel het 0 km punt genoemd. Hier deden maar liefst 19 landrovers en 55 mensen aan mee (de jongste is 6 maanden en de oudste 74 jaar). Toen wij aankwamen werden we als eregasten ontvangen door de burgemeester van Banda Aceh. Vervolgens werd het buffet geopend. Na een muzikale avond vol speeches werd er nog een toegift gedaan, dit was de Saman dans. Een typische dans die op Sumatra alleen word gedaan in de provincie Aceh. Dit is bekendste en mooiste dans van heel Indonesië. De dans werd uitgevoerd door ongeveer 20 jongeren. In het begin zag het er vrij sneu uit, ook omdat het nog steeds flink regende. Later gingen ze helemaal los met woeste nek- en hoofdgebaren. Voor de geïnteresseerden (https://m.youtube.com/watch?v=G4Hpj9mHbCI). Al met al een speciale gebeurtenis en een bijzonder begin van de vakantie.

Op 2 januari zijn we langs het Mesjid Raya Baiturrahman geweest, dit is de grootste en populairste moskee van de stad. Aangezien we niet proper gekleed waren, hebben we de moskee niet van binnen bewonderd. Met 30 graden ga je ook niet heel snel in een lange broek of gewaad lopen. De voornaamste reden om deze plaats te bezoeken is echter het Tsunami museum. Deze plaats staat bekend om de grootste natuurramp uit de geschiedenis, namelijk de tsunami van 26 december 2004. Bij deze ramp zijn er 280.000 mensen om het leven gekomen, waarvan maar liefst 220.000 mensen uit Indonesie! Banda Aceh heeft rond de 200.000 inwoners en verloor 1/3 van al zijn inwoners. Van deze 70.000 mensen was er 1 op de 3 ook nog maar een kind. Over de gehele tsunami zijn er 93.000 lichamen niet eens geidentificeerd. Op de dag van de ramp werd er om 8 uur 's morgens een zware aardbeving gevoeld. Iets daarna trok de zee zich terug en zijn heel veel mensen de vissen gaan verzamelen, niet wetende wat er komen zou. De rest is geschiedenis. Tegenwoordig worden er op scholen regelmatig evacutatie oefeningen uitgevoerd en zie je door de hele stad evacuatieroutes naar hoge punten/gebouwen.
Een bizarre ramp die vandaag de dag nog steeds ontzettend leeft in Indonesie. Hier kwamen we achter toen we het museum bezochten samen met honderden andere Indonesiche bezoekers. De filmpjes, foto's en verhalen hebben heel veel indruk op ons gemaakt.

Waar we hier ook achter kwamen is dat de portugese voetballer Ronaldo een slachtoffer geadopteerd heeft. Op die beruchte 26 december is er een kind gaan voetballen in een portugees shirt. 30 dagen later is hij levend terug gevonden op een stukje strand. Echter is de rest van zijn familie allemaal om het leven gekomen. Ronaldo heeft deze jongen vervolgens geadopteerd. Van de voetballer Ronaldo ben ik niet echt fan. Ik kijk nu in ieder geval met hele andere ogen naar hem.
Wat bijzonder/raar was om mee te maken is dat we in het museum continu aangesproken werden om op de foto te gaan. We lijken hier wel popsterren. Lange en blanke mensen zijn hier een trekpleister op zich. Dit konden we ons nog wel herinneren uit 2010, toen we beiden ook al toevallig in Indonesië op vakantie geweest waren. Maar toch is er in het museum niet echt reden om lachend op de foto te gaan. Zeker niet als je tussen alle namen van de overledenen staat.

Naast het Tsunami museum bevindt zich een begraafplaats ter ere van de nederlandse slachtoffers van een oorlog uit het verleden. Aan het einde van de 19e eeuw werd de Indische oceaan bij Aceh een belangrijke zeevaartroute, waarbij er veel schepen geplunderd werden door zeerovers. Om daar een stokje voor te steken kreeg Nederland de vrije hand op noord Sumatra om orde op zaken te stellen. Deze oorlog duurde voort tot aan de eerste wereldoorlog en hierbij zijn duizenden slachtoffers gevallen. Het is wel bijzonder om een begraafplaats te zien in Indonesie met daarop allerlei nederlandse teksten. Zelfs Fatimah de vrouw van J. Berkhout lag er. Toch geen familie?!

Om 16 uur zijn we binnen een uur naar het eiland Pulau Weh gevaren. Pulau Weh is een eiland met slechts 25.000 inwoners.
Gedichtje van Hester op de boot geschreven:
In de stromende regen naar Pulau Weh op volle zee,
dat viel al met al niet mee.
Jelle droomde al van de terugweg met een lekker zonnetje erbij,
die was met de bootreis op zijn zachtst gezegd niet zo blij.
Stuiterend over de ruige woeste Indische Oceaan.
Zouden wij overstag kunnen gaan?

Met een beja (tuk tuk) zijn we verder naar onze bestemming Freddies gereden aan het strand van Santai Sumurtiga. Ons guesthouse is vernoemd naar de vriendelijke Zuid afrikaanse eigenaar. Hier zouden we 4 nachten verblijven. Een prachtige accomodatie pal aan het strand en omringt door palmbomen. 'S avonds diner in buffetvorm met daarbij een uitgebreid welkomstwoord (van een half uur) en troosteloos weerbericht door Freddie. De eerste keer was dit nog heel grappig. De eerste avond hebbben we genoten van de vele regen en de prachtige bliksem.

In de nacht van 2 op 3 januari begonnen de hanen/kippen al vroeg te kukelen, tel daarbij de 2 moskeeën op en je bent vroeg wakker. Vandaag zijn we met een beja naar een waterval geweest. De wandeling daar naar toe was echter lastiger dan gedacht. Hester liet mij vaak haar hielen zien door de glibberige rotsen en het water dat we over moesten steken. Ze huppelde als een hinde voor mij uit en dat zelfs op slippers en in een jurkje. Hester werd steeds fitter en ik steeds witter. Na een half uurtje lopen kwamen we aan bij een klein watervalletje. De wandeling er naar toe was interessanter ;-)
Hierna hebben we nog een aantal apen bananen gevoerd in Monkey Forrest. Op de terugweg lieten we een mannetje van 70 in een palmboom klimmen om een kokosnoot voor ons te plukken, gemeen he? Wij bedachten de naam Mr. Coconut voor hem. Na terugkomst bij onze accomodatie voelde ik mij niet lekker worden en ben ik meteen op bed gaan liggen. Hester heeft zich bij Casa Nemo laten masseren. Toen ze terugkwam voelde ze dat ik flinke koorts had en daarnaast had ik buikpijn. Na 18 uur op bed gelegen te hebben was ik nog steeds niet lekker. Hester heeft toen het matras buiten gelegd, waardoor ik toch wat frisse lucht kreeg. Zuster Hester heeft uitstekend voor me gezorgd. Ze kwam met water, thee en cola aan. Legde een washandje op m'n voorhoofd en buik en zorgde voor overheerlijke droge rijst met kaneel en suiker ;-) wat er moeizaam inging. Hester heeft de hele dag gelezen en aan het strand gezeten. Aangezien de zee behoorlijk ruig was heeft ze nog niet gesnorkeld.

5 januari werd ik gelukkig weer fris en fruitig wakker en konden we eindelijk een scooter huren. Zelf je eigen tempo bepalen en stoppen waar je wilt, dat is toch het mooiste wat er is. Voor 100.000 Rupiah (€6,25) ben je de hele dag zoet. Al snel reden we per ongeluk een eenrichtingsweg in middenin Sabang (de hoofdstad van het eiland). Na wat getoeter en schreeuwende vrouwen waren we gelukkig net op tijd weer bij de les. Het is toch nog wat wennen dat links rijden.
We besloten om vandaag naar het dorp Iboih te rijden, waar je een paar mooie strandjes hebt. Hier is de zee veel rustiger en kun je dan ook veel beter snorkelen. Op de heenweg lasten we een stop in bij mr. Coconut. Ook besloten we om op zoek te gaan naar een ander guesthouse. Bij Freddies hebben we amper nachtrust, is de zee te wild en spraken we ook andere toeristen die daar ziek geworden zijn.

In de buurt van Iboih vonden wij een prachtige accomodatie met daarop slechts 2 bungalows en een oppervlakte van 8.000 m2. Deze geweldige plek 'Stone Park' wordt gerund door een Indonesisch/Engels koppel. Morgen zouden we hier terug komen om daar nog 3 dagen te verblijven. Hierna hebben we geluncht en gesnorkeld in Iboih. Bij de lunch wordt mijn geduld behoorlijk op de proef gesteld. Met de drankjes wachten ze, totdat het eten geserveerd wordt, dat weten we inmiddels. Verder is het hier de normaalste zaak dat eerst het ene gerecht, Hesters taco na bijna een uur, wordt geserveerd. En daarna begonnen wordt met het bereiden van gerecht nummer 2, zodat zij ongeveer nog een half uur heeft gesnorkeld. Daar was meteen al heel veel te zien; enorme blauwe en rode zeesterren en alle exotische vissen uit Finding Nemo, met uitzondering van Nemo zelf. Het koraal is nl in 2015 voor 75% beschadigd door El Nino, een veel te warme zeestroming. Eindelijk hadden we de juiste plek op het prachtige groene eiland en de onderwaterwereld gevonden! Op de terugweg zijn we langs Sabang gereden, een mooi kleurrijk dorp.
In de avond ben ik nog naar de kapper geweest, deze heeft mij ook geschoren. En dat alles voor slechts 20.000 Rupiah (€1,05). Waar gaat het over?! 5.000 fooi was dan ook het minste wat we konden doen ;-).

6 januari hebben we 's morgens een massage genomen, waarna we rond het middaguur samen met 3 Londenaren naar de andere kant van het eiland verhuisden.
Aangekomen bij Stone Park voelden we ons als een vis in het water en gaf ons het echte vakantiegevoel. Oftewel Adam en Eva in het paradijs.
3 dagen later voelden we ons daar al zo thuis, dat we bijna niet weg wilden. Dit park wordt gerund door Ally en Kathy, die daar samen wonen met hun zoon Mario en de tuinman/schoonmaker Soleh. Hele fijne en oprechte mensen die zich inzetten voor het goede doel. Zo is Ally een aantal jaar de projectmanager geweest van het Rode Kruis op Pulau Weh. Daarnaast zet Kathy zich al een aantal jaar in voor kinderen met een handicap. Zo ook hebben zij Mario geadopteerd een paar jaar geleden. Als baby (met hazenlip) van 4 maanden is hij in een mand gevonden in Medan, de hoofdstad van Sumatra. Vervolgens is hij naar een revalidatiecentrum gebracht bij Lake Toba (waar we nu zijn). Waar Kathy/Ally zich al deels over hem ontfermden. Op zijn 4e zou hij worden ondergebracht bij een weeshuis. Toen Kathy/Ally doorkregen dat dit geen goed weeshuis was, hebben ze besloten om Mario te adopteren. Verder hebben we vandaag genoten van onze enorme tuin, prive strandje en hebben we gesnorkeld.

7 januari zijn we 's morgens koffie gaan drinken bij de opening van een coffeebar, waarna we meteen uren zijn gaan snorkelen. Verder hebben we onze stoelen in de zee gezet met het uitzicht op onze geweldige lang gestrekte tuin. In de avond heeft Ally een bbq met vis geprepareerd die we samen met hem en de tuinman op de vloer van hun huis hebben opgegeten. De tuinman Soleh van 25 jaar is overigens pas een paar dagen voor ons gearriveerd. Hij heeft op zijn motor vanuit het zuiden in Sumatra in 3 dagen tijd ruim 1500 km afgelegd. Toen hij bij Stone Park arriveerde was hij verliefd op het geheel en gaf aan hier dolgraag te willen werken. Sinds een paar dagen is hij al volledig opgenomen in de familie. Wellicht ook, omdat hij zelf helemaal geen familie meer heeft, aangezien hij zijn ouders op jonge leeftijd verloor. Een bijzonder mooie avond met aangrijpende verhalen!

8 januari zijn wij 's morgens op de scooter naar het 0 km punt gereden. Deze weg gaat dwars door de jungle, onderweg kom je dan ook veel apen tegen. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht over het eiland en de zee. Hiervoor hebben we onze tuinman een voetbalshirt van mij laten uitzoeken, hij koos een shirt van Chelsea. Omdat hij amper
engels sprak ging de communicatie moeizaam, maar met handen en voeten kom je al heel ver. Bij terugkomst liet hij trots zijn spierballen zien in zijn nieuwe shirt.
'S middags zijn we met de boot naar het kleine eilandje Rubia gevaren. We hadden al mooi gesnorkeld, maar wat we hier aantroffen is met geen pen te beschrijven. Zo ontzettend veel mooie vissen bij elkaar en eigenlijk hoefde je alleen maar je masker in het water te leggen. Hester voerde de vissen cheetos chips (die hier niet lekker is), waarbij er echt zo'n 100 mooie vissen om Hester heen zwommen.
Ook zagen we op het eiland nog een enorme varaan van ongeveer 1,5 meter, waarna Hester enige twijfel heeft gekregen om nog naar Komodo eiland te gaan.

Op het einde van de middag kwam er een Nederlands stel op bezoek bij ons, die we eerder bij Freddies ontmoet hadden. Hester is met ze gaan snorkelen en toen kwamen ze zelfs een enorme paarse pijlstaartrog tegen. We zijn toen met Stijn en Franka gezellig uit eten geweest in het naastgelegen dorp Gapang. Op de terugweg kampten we met een lekke band op de scooter. Precies op het moment waar we stopten, zat onze gastheer Ally met vrienden. Hij bracht ons vervolgens een paar km verder naar onze slaapplek. Je merkt trouwens echt dat het laagseizoen is, omdat we heel weinig toeristen tegen komen. Wat waarschijnlijk ook met het regenseizoen te maken heeft. Echter regent het een enkele keer alleen 's avonds een paar uur.

9 januari hebben we helaas afscheid moeten nemen van Ally en Soleh. Kathy en zoon Mario zijn al eerder vertrokken, aangezien ze Mario beter onderwijs willen aanbieden. Dat schijnt op dit eiland niet hoogstaand te zijn, vandaar dat Kathy en Mario verhuizen naar lake Toba. Van de tuiman kreeg ik nog een zelf gemaakte armband cadeau. Het afscheid viel mij en Hester zwaarder dan gedacht, zelfs tranen bij afscheid bij Hester. In de beja op weg naar het vliegtuig zeiden we nog tegen elkaar; 'willen we hier wel weg'? Het antwoord was eigenlijk nee, maar toch weet je dat er nog zo veel te zien is, net als de mensen die nog op ons pad gaan komen.

Om 14 uur zouden we de vlucht hebben naar Medan. Deze was echter met een uur vertraagd. Op het vliegveld kwamen we een homostel uit New York tegen. Om 16 uur zijn we na een uur vliegen met een vliegtuig van Wings aangekomen in Medan. Met het stel hebben we vervolgens een taxi gedeeld naar de jungle plaats Bukitt Lawang. Het is de bedoeling dat we daar Orang Oetans gaan spotten. Echter hebben we in Medan meer stil gestaan dan gereden, gezien de hectiek van het verkeer daar. Pas om 20.45 uur zijn we aangekomen in Bukitt Lawang. Na een gezamenlijk diner met het stel zijn Hester en ik om 22.30 uur in het pikkedonker door gelopen naar onze accomodatie 'Kupu-Kupu Garden' (vlindertuin). Onze slaapplek lag nogal iets buiten het centrum, namelijk in the middle of the jungle, waardoor we met een hoofdlamp langs de rivier nog een kwartier verder moesten wandelen met backpack en al. Aangekomen bij Kupu-Kupu aan de Orang Oetanstreet hebben we snel onze kamer opgezocht. Vlak voor het slapen gaan trof Hester echter een reusachtige neef van de vogelspin aan. Hoe dit avontuur verder zal gaan, lees je echter een volgende keer