Bukit Lawang - Kupu Kupu garden
De enorme zwarte spin keek Jelle recht in zijn ogen aan en daagde hem uit, waarbij hij natuurlijk tot de aanval moest over gaan. De spin kroop echter steeds in elk onmogelijk hoekje, maar zijn tegenstander gaf niet zomaar op. Na herhaaldelijk misslaan in allerlei moeilijke houdingen, kwam ik niet meer bij en moest Jel toegeven dat hij te traag was voor het rentempo van de spin. Hij droop enigszins teleurgesteld af...We gingen met een iets minder relaxt gevoel slapen temidden van alle junglegeluiden, 1 spin meer of minder kan daar ook nog wel bij.

10-1 Dag 1 Bukit Lawang
Wakker worden middenin de jungle, aan de stromende rivier met verder geen andere geluiden om je heen. Naar buiten kijkend hadden we geen idee waar we terecht gekomen waren, omdat het gisteren echt pikkedonker was. Het uitzicht was echt prachtig; metershoge palmbomen, aapjes spelend op de rotsen, een felblauwe rivier en verder vooral veel groen.
Heel rustgevend en relaxed, vandaag zouden we niet te veel gaan doen. Althans dat was het plan. We kwamen erachter dat ons mooie guesthouse wel erg ver van de bewoonde wereld lag. Dus na 2 keer de bijna gehele orang-oetanstreet (4 km smal paadje langs de rivier met rotsen en stenen, berg op en af met zo' n 35 graden) te hebben afgelopen, een hele leuke gids met 30 jaar ervaring en een schitterende groen-zwarte olifantenbroek voor Jel zijn jungletocht te hebben uitgezocht op de lokale mark, besloten we te toch morgen te gaan verhuizen. Keuze genoeg hier, het is verbazingwekkend hoe leeg de tientallen guesthouses zijn en hoe rustig het hier is. Lang leve het low season!
Na een paar potjes yahtzee met 1 van de lokale gidsen van Kupu Kupu garden, barstte de onweer los. In de jungle heeft dat echt iets magisch. Het begint met een paar grote druppels en verandert al heel snel in een enorme plensbui. Keihard natuurgeweld met gedonder in de verte en continu zichtbare flitsen. Het leek Jel wel leuk als de onweer wat dichtbij zou komen. De goden hebben hem gehoord. Na een paar minuten volgde er een enorme oerknal en zaten we rechtop in bed. Welkom in de jungle!!

11-1 Dag 2 Bukit Lawang
Aangezien we ons niet helemaal thuis voelden bij het Australische stel (Jel ervaarde het als een soort sekte daar) besloten we lekker te verhuizen naar 1 van de lege guesthouses in het centrum; Jungle Inn. Lees, een prachtige kamer op de hoek van de rivier met een warme buitendouche, 2 balkonnen, zonder vogelspinnenneefjes, kakkerlakken en soort wespachtigen van gemiddeld 3 cm groot, waar we niet eerst achteraan hoeven te jagen, voor we met een gerust hart kunnen slapen.
Helaas bleek dat er helemaal geen water was. Bovendien was de elektriciteit in het hele dorp uitgevallen door de blikseminslag....Jelles verzoek tja ..
De mensen in het dorp zijn super aardig. Wat opvalt, is er is dat er naast onze Amerikaanse homovrienden, waar Jel inmiddels ook wel genoeg van heeft ;) verder nauwelijks een toerist te bekennen is. Het is volop laagseizoen, normaal in de zomer schijnt het hier helemaal vol te zitten.
Tijdens de zoektocht naar een wondermiddel tegen een allergische reactie van Jel (na een overigens heerlijke massage in Palau Weh) raakten we aan de praat met de eigenaar van de shop. Hij had nog wel een of ander Chinees goedje, wat erg goed zou werken. Hijzelf gebruikte dat ook voor zijn arm. Hij liet een foto zien van hem met Humberto Tan en zijn gezin tijdens een tracking, toen hij hoorde dat wij Nederlanders waren. Een jaar geleden was hij nog een sportieve, atletische gids, die dagelijks jungletrackings deed, vertelde hij vol trots. Daar was nu weinig meer van over. Een magere, oude man met stok en verlamming van zijn linkerkant; dat was hij nu geworden.
Voor mij was duidelijk dat hij een beroerte had gehad. Hij liep wel, met kruk, maar maakte zich het meeste zorgen om zijn arm. Dat begreep ik wel, aangezien zijn hand vol zat met oedeem (vocht), zijn schouder heel slap en zijn arm behoorlijk spastisch en helemaal afunctioneel was. Ik vroeg hem hoe lang het geleden was en of hij nog revalidatie kreeg? Dat had hij een jaar geleden in het ziekenhuis wel gehad, maar nu al heel lang dus niet meer. Hij had daar 3 wonderpillen van 2 miljoen rupiah (€125) per stuk op zodat zijn brein 'beter ' werd (weggegooid geld dus). "Komt het goed denk je?" vroeg hij. Het antwoord heb ik maar een beetje in het midden gelaten. Wetende dat er na een jaar in de arm vaak nog maar weinig hersteld optreed.
Maar het belang van oefenen om vergroeiingen te voorkomen en de enorme hoeveelheid vocht in zijn hand, deden mijn zorghart kloppen. Misschien zou er nog enige functionele winst mogelijk zijn? Mijn zusterpakje heb ik toen direct verruild voor mijn fysio-outfit. Patiënt Iriwadi ging hard aan het oefenen. Ook zijn volledig gesluierde vrouw, kwam naar buiten en sprak hem streng toe wanneer hij niet precies deed wat ik vroeg. Ze knutselde ook een mooie mitella in elkaar van een sarong zodat zijn hand omhoog kon. Alle oefeningen werden met grote zorgvuldigheid herhaald en de broer van I. werd contactpersoon omdat hij wel whatsapp had. Morgen zou hij zijn tweede fysioconsult ooit hebben. Ongelofelijk na zo'n forse hersenbloeding!
Heel erg om te zien dat de nazorg hier zo slecht is. Ik kan dat maar moeilijk aanzien. Herinneringen van Ghana kwamen volop boven. Wat zou je ook hier in dit land veel kunnen betekenen in de zorg.

12-1 Dag 3 Bukit Lawang - Gunung Leuser park- op zoek naar de orang oetan!
Na een paar dagen relatieve rust, gaat de tocht der tochten dan nu echt beginnen!
's Ochtends vroeg op, wordt ons motto. Iets wat makkelijk gaat, omdat het hier toch volledig donker en uitgestorven 19 uur.
Om 7.30 uur zitten we aan het powerontbijt met chocoladehavermout en bananenpannenkoeken. Niet verkeerd lijkt mij.
Privégids Sinar neemt ons mee de jungle in. Enigszins teleurstellend is wel dat we erachter komen dat het hele orang oetan opvangcentrum niet meer bestaat (daar waar dit dorpje eigenlijk om bekend staat). Het schijnt dat de brug of de boot ernaar toe is verwoest. Ook de regering had er iets mee te maken, kortom de reden blijft behoorlijk vaag.
Maar onze gids heeft zoveel jungle-ervaring en naar het schijnt, kan hij met speciale lokroepen, alsnog de orang oetans vinden. We geloven hem op zijn woord, maar ook omdat hij vele positieve recensies heeft. Hij komt aan met een aantal boekjes vol en zegt ook dat er een paar gestolen zijn door jaloerse andere gidsen. In een paar recensies staat ook geschreven dat je vooral niet moet geloven van anderen in het dorp dat hij dood is, dat is ook een veel gebruikte strategie!?!
Dus wij hebben Sinar, de lokroepdwerg van ongeveer 1,50 meter!
We hebben lang getwijfeld om 2 dagen inclusief een kampeernacht te doen. Maar ook al hou ik echt heel van kamperen en wilde Jel dit nog liever dan ik, werd het ons toch wel afgeraden in het regenseizoen. Achteraf heel fijn.
Na een half uurtje klimmen en klauteren in de hete jungle had de gids al snel een Thomas leaf monkey gespot; een mooi exemplaar aap met een gave punkkuif! Naast deze zagen we ook al snel de gibbons, maar deze mooierds vielen in het niets bij moeder en baby orang oetan die eerst hoog in de bomen, maar daarna sierlijk en zo makkelijk slingerend van boom naar boom, lopend over takken, steeds dichterbij kwamen. De baby van 1 jaar oud kwam echt heel dichtbij en was totaal niet bang. Ze deed heel wat prachtige charmante poses voor ons en klom vervolgens weer terug naar haar moeder. Volgens de gids zijn ze niet bang omdat ze weten dat wij mensen (orang) ze geen kwaad doen. Ze zijn semiwild en gewend aan de orang met hun camera's.
Toch was de mannetjesvariant van een jaar of 25 (ze kunnen 50! worden) een heel stuk groter en bedreigender. Heel indrukwekkend om deze dieren van zo dichtbij te kunnen bewonderen. Ook wel echt bijzonder hoeveel ze op mensen lijken, de voeten en handen en verder net zo harig als Jel ;)
Onderweg heerlijk geslingerd aan lianen, slippend over de boomwortels en natte modder en gladde stenen, op en neer dwars door het groene oerwoud. Mijn schoenen mogen dan wel lelijk zijn, maar ze komen goed van pas hier! Wederom huppelde ik als een hinde voor Jelle uit, die op zijn new balance gympen net wat minder grip had. Het was wel lekker dat het een beetje ging regenen en Sinar lunch serveerde in, hoe kan het ook anders, een bananenblad. Na nog 6! van de mooie grote mensapen, zetten we we daling naar de rivier in. Maar eerst nog een toetje; de lekkerste, meest sappige halve ananas die je je kunt voorstellen, besprenkeld met passievrucht! Kortom, hemel in de jungle.
Al snel zijn we terug op aarde omdat Sinar met zijn vrouwtjeslokroep de big male heeft versierd. En BIG is hij! Hij komt recht op ons af, wat echt wel bedreigend is, aangezien dat beest echt groter was dan wij. Don't worry volgens Sinar, ook al staan we oog in oog met dit immens grote wilde dier. Hij is zo sterk als 10 man en weegt zo'n 90 kg. Hij was ongeveer 35 jaar oud, maar brulde als een hitsige puber. Automatisch ga je dan toch wat stappen achteruit. Maar het dier volgde ons echt om 2 meter bij ons vandaan, poserend als een echt fotomodel, eens uitvoerig naar ons te gaan kijken. Wij wilden daar liefst nog uren blijven zitten om naar hem te kijken, maar de gids wilde duidelijk verder omdat het anders te donker zou worden.
Aangekomen bij de rivier dreven we per tubes de rivier af terug naar de bewoonde wereld. Op zijn tijd best een wilde tocht, maar wel heel mooi om de jungle vanaf het water te kunnen zien. Al met al was het echt een onwijs bijzondere dag die we niet snel meer zullen vergeten.

13-1 Vertrek Bukit Lawang en aankomst Danau Toba
Ontbijt bij mijn patiënt, waar we de dag ervoor door waren uitgenodigd. Dolblij was hij toen Jelle hem zijn Nederlands elftal shirt gaf. Inmiddels is hij Humberto vergeten en zijn wij zijn Nederlandse helden! Famous dokter Hester en Jelle (ook wel Gili).
Om 8.30 stipt zijn we met een tourist car (voor ons tweetjes) op weg gegaan naar Parapat bij het Toba meer. De weg naar Medan is vooral veel getoeter, een gestresste chauffeur, veel vieze uitlaatgassen, werkverkeer, scooters en nutteloos inhalen. Kortom erg plezierig ..
In Berastagi (iets over de helft) pikten we een medereiziger op. En deze 74-jaar oude Toyota (zo heette hij echt!) uit Tokio werd een vriend voor het leven (al was het maar voor even).
Een heel inspirerend persoon, die met een minuscuul rugzakje 3 weken, in zijn eentje door Sumatra trekt. Zijn vrouw is meer het type van dure hotels, vandaar dat hij dit helemaal alleen deed. Respect voor die oude heer, die op deze manier al heel veel van de wereld had gezien. Als architect heeft hij zelfs het Saddam Hussein museum ontworpen. Door de bergen, langs veel moestuinen (door de eruptie van Gunung Sinabung in de zomer van 2015), met hele vruchtbare grond. Langs uitkijkpunten met het eiland Samosir als stralende middelpunt op het Toba meer, het grootste meer van Zuidoost Azië. Op die punten werd Jelle ontvangen als een filmster. Toyota daarentegen snapt hier niets van, is zelfs jaloers en begint daarom ook maar enkele foto's van Jelle te schieten. Het valt mij op dat ze eerst Jelle aanspreken en dan pas naar mij durven te komen. Er heerst hier veel respect voor de vrouw, maar Jel is natuurlijk ook wel heel knap ; )
10 minuten voor de ferry van 18.00 vertrekt, komen we aan in Parapat. Na ongeveer een half uur varen, komen we aan in de stromende regen, op ons naar het lijkt, reuze resort inclusief zwembad! Ik had door dat Jelle er nog niet aan toe was om afscheid te nemen van onze surrogaat opa en mijn oude vertrouwde Starlet vriend. Vandaar dat wij Toyota achtervolgden naar de Tabo cottages. Ons duurste verblijf tot zover, 390.000 Rupiah. Dit is net geen €25 (inclusief ontbijt).

14-1 Dag 1 Lake Toba
Vandaag chillen we een dag in/bij het zwembad en het meer na de trekking in de jungle en de reisdag. De tijd lijkt zo snel te gaan, doordat we zo veel zien. Even tijd voor rust en met dit schitterende uitzicht hier lukt dat prima.

15-1 Dag 2 Lake Toba
Vanmorgen hebben we een upgrade gehad naar een luxe kamer, aangezien we aangegeven hebben hier iets langer te blijven. Dit voor dezelfde prijs, daar houden we van. De man achter de receptie stelde dit uit zichzelf voor, afdingen is helemaal niet nodig. Voor het eerst hebben we 5 kg vuile was maar eens naar een laundryservice gebracht. Vandaag vertrok ook een Franse familie (met 3 kinderen), die een jaar aan het reizen zijn. Deze mensen leerden we kennen op de boot naar Toba. Een erg stoere uitdaging, zelfs de jongen van 5 had de jungletrek in Bukit Lawang gedaan.
Toevallig vertrok vandaag ook het homokoppel, die hier toevallige ook verbleef. Klein wereldje dat Indonesië. Of toch ook weer niet, met maar liefst 260 miljoen inwoners.
Op het resort is het behoorlijk rustig, ook omdat Toyota besloot om naar het hotel naast ons te gaan.
Inmiddels verblijven we dus in een soort privéresort. Op een scooter gaan we vandaag het eiland rond. We komen langs Ambarita, waar we nog net op tijd niet voorbij reden. Mooie traditionele batakhuisjes samen met een paar stenen stoelen en een tafel van steen, waar vroeger koppen werden gesneld. Althans dat is het verhaal...
Voor ons was dit hele gebeuren iets te toeristisch allemaal. Bij de souvenirs shops daar, wilden ze echt alleen maar verkopen. Hello sir, hello miss...bla bla bla.
Dit hebben we verder nog nergens gehad, dus we gaan er snel van door. Teramikassi.

Het is veel leuker om tussen de bergen, met daaronder de felgroene rijstvelden, te rijden. Daar waar iedereen je spontaan groet en je trakteert op een mooie lach.
Vanmorgen zijn we even gestopt bij een heel oud vrouwtje die op mais aan het stampen was. Op dit eiland liggen overal mais en pinda's op matten te drogen. Vanuit de bergen, brengen zij het na al het stampwerk, naar de fabriek. Prachtig mooi mensje waar je zo een half uur mee staat te kletsen. Zij, haar man en schoonzus wonen samen in een huis en vonden onze Orang Oetans verhalen en foto's prachtig. Op de terugweg langs het dorpje Tomok gereden, waar het ons te druk was. Op de terugweg hebben we 2 Nederlandse backpackers een lift gegevens op de scooter.

16-1 Dag 3 Lake Toba
Ik heb 's ochtends yoga gedaan en Jelle heeft zijn baantjes getrokken in het zwembad. Vervolgens hebben we afscheid genomen van Toyota. Mochten we in de toekomst naar Japan op vakantie gaan, zijn we in ieder geval van harte uitgenodigd door onze aimabele opa in Tokio.
's Middags een klein rondje door het dorp Tuk Tuk gedaan, dit is de plaats waar alle guesthouses en hotels zitten. Vroeger scheen dit de hotspot te zijn in Zuidoost Azië en scheen het zelfs nog populairder te zijn dan de Thaise eilanden. Deze dagen zien we dit echt niet bepaald terug, gelukkig maar! Na ons rondje hebben we een massage genomen. In de avond zouden we nog een biertje gaan drinken in een drukke pub met Kathy (die we op Pulau Weh ontmoet hadden). Helaas kwam dit er niet meer van, wij spelen nu eenmaal liever een potje rummikub ; )

17-1 Van Sumatra naar Lombok
Er staat vandaag een lange reisdag op het programma en helaas komt er na ruim 2 prachtige weken een einde aan Sumatra, het eiland van goud. 2 Weken Sumatra is eigenlijk veel te kort, ook omdat het eiland bijna 100x zo groot is als onze volgende bestemming. Lombok dat ongeveer net zo groot is als Bali is onze volgende bestemming, daar ben ik (Jel) in 2010 al eens op Gili Trawangan geweest met Koot. Om 7.45 hadden we de boot naar Parapat. Vanaf daar zijn we met een privé chauffeur naar het vliegveld Silangit gebracht, wat precies 2 uur rijden was. De vlucht bracht ons in 2 uur naar Jakarta waar we om 14.30 aankwamen. Om 17.30 hadden we wederom een 2 uur durende vlucht naar Praya in Lombok. Het tijdverschil met Nederland is hier 7 uur i.p.v. 6 uur.
Opdringerige taxichauffeurs probeerden ons meteen te paaien. Het is meteen duidelijk dat het er hier iets anders aan toe gaat, dan in Sumatra. Wij kiezen voor de meest afwachtende chauffeur. In de taxi verteld hij ons dat hij zijn vrouw is kwijt geraakt bij de geboorte van zijn 3e kind, heel sneu.
Dat het hier anders gaat zien we ook bij aankomst in het dorp Kuta, waar we bijna meteen meer toeristen tegenkomen dan in heel Sumatra bij elkaar. Van het dorp worden we niet bepaald enthousiast. En ook om ons bamboo hutje en een buitendouche stonden we niet echt te springen. Het klinkt mooier dan dat het eruit zag. Na een snelle hap die we deelden met 2 tienjarige meisjes die 's avonds laat nog armbandjes verkochten, gingen we snel slapen. Morgen weer een dag.

18-1 Dag 1 Kuta, Lombok
Vandaar dat we maar weer eens besloten om te verhuizen, ook omdat ik mij niet helemaal top voelde na de lange reisdag. En na dat resort zijn we natuurlijk al iets meer gewend aan de luxe ;-)
Gelukkig vonden we al vrij snel Kuta Cabana Lodge, dat een aantal km. buiten het centrum ligt. Verscholen in de bergen, met daarbij een prachtig uitzicht op de omgeving en de zee, zelfs vanuit ons bed! Eigenlijk de ideale plek om je oude dag te slijten volgens Jel.
Een scooter huren op Lombok kost nog geen €4 per dag. Na een heerlijke lunch bij ons panoramarestaurant zijn we naar één van de mooiste stranden rondom Kuta gereden, Tanjung Aan. De temperatuur van de azuurblauwe zee schijnt hier rond de 30 graden te zijn. In combinatie met het lekkere weer, een zitzak speciaal voor Jel en een verse kokosnoot werd het een hele relaxte middag. Op het einde van de middag werden we vergezeld door een Australisch koppel. Tijdens de zonsondergang begon er plots een man te roepen vanuit het water. Ik zei nog: "moeten we hem helpen denken jullie?" En voor we door hadden wat er exact gebeurde kwamen er van alle kanten schreeuwende locals aangerend, met een soort reddingsboei. Blijkbaar riep hij toch om hulp. Een aantal seconden later werd de oude magere visser door minstens 4 man uit het water getild. Toen zagen we pas hoe slecht hij er aan toe was. De man kon niet meer op zijn benen staan. Hij zei dat het voelde alsof hij aan zijn benen werd getrokken en dat hij niet meer verder kon zwemmen. Blijkbaar dacht hij vanaf zijn vissersbootje een klein stukje naar de kant te zwemmen, alleen door de stroming was hij totaal uitgeput. Hij werd al snel achterin een laadbak gelegd, op weg naar het ziekenhuis. In de laadbak ging hij out, maar hij ademde wel. Even later kwam hij wel weer bij, maar ongelofelijk hoeveel pech...de auto startte niet meer. Jelle is toen samen met een local zo ongeveer voor een auto gesprongen en zo werd de man verplaatst naar de achterbank hiervan, om snel naar het ziekenhuis te scheuren. Beduusd bleef iedereen achter op het verlaten en bijna donkere strand.

19-1 Dag 2 Kuta
's Morgens heeft Jelle een rondje hard gelopen op het strand, ook om te informeren hoe het met de visser was. Helaas konden ze hem daar nog geen antwoord op geven. Na het ontbijt gaan zijn we naar een kleine markt in Senkol geweest, waar Jelle nog een goed bedoelde pets op zijn billen kreeg van een vrouwtje van rond de 70. Pittig wijfie hoor. Daarna wilden we nog langs een traditioneel sasak dorp, dit was ons iets te gemaakt. Vandaar dat we ervoor kozen om lekker wat strandjes af te gaan ten westen van Kuta. Zo zijn we naar de stranden Selong Belanak (surf) geweest, secret beach (snorkel) en Mawun (zwemmen) geweest. Bij het surfstrandje verloor Jel meteen zijn net gekochte (2 uur daarvoor) zonnebril vanwege de sterke stroming. Op Mawun leuk gekletst met de toch wel schattige kinderen, die je op een onschuldige manier armbandjes proberen te verkopen. Uiteraard heb ik de 3 mooiste uitgezocht en at zij ondertussen onze kokosnoot volledig leeg.

20-1 Dag 3 Kuta
Aangezien we hier in het regenseizoen zitten, hadden we al veel meer regen verwacht, maar mijn favoriete weeronline-app leidt ons precies op tijd naar de juiste plaatsen! De tropische regenbuien vallen over het algemeen voornamelijk 's avonds en 's nachts. Vanmorgen hadden we eens een natte start van de dag, gelukkig klaarde het rond 1 uur alweer op. Een ochtendje lezen, beetje hangen en dit verhaaltje schrijven is ook wel eens lekker. Onze kamer was al geboekt door een ander toen we vroegen of we nog een nachtje konden blijven. Maar geen probleem, we mochten verhuizen naar de fantastische family kamer! Na de bui zijn we gaan lunchen aan het strand van Kuta. Om vervolgens zo snel mogelijk terug te gaan naar het strand Tanjung Aan om te checken of er al meer nieuws was over de visser. Daar kregen we het verschrikkelijke nieuws te horen, dat de man overleden was. Blijkbaar is hij 5 minuten na aankomst van het ziekenhuis al overleden. De doodsoorzaak is niet helemaal bekend. Wel was het zo dat de man zich al 3 dagen ziek en duizelig voelde en ook niets gegeten had in de afgelopen dagen. Een heel triest einde en ook een bizarre gebeurtenis, omdat we het gewoon hebben zien gebeuren... Op hetzelfde strand drinken we een kokosnoot ter nagedachtenis aan de visser Rohan.